เสกสรรค์ ประเสริฐกุล

ชายผู้ยืนหยัดในเส้นทางของตน ผ่านทั้งความเปลี่ยนแปลงของบ้านเมือง และบททดสอบของชีวิตในป่า

เขาเรียนรู้ ไม่เพียงด้วยสายตา ป่าเป็นทั้งครู และกระจกสะท้อนตัวตน ใช้หัวใจร่วมกับสายตาบันทึกความจริงของธรรมชาติ

การเดินทางของเขาไม่ใช่เพียงเพื่อไปถึงที่หมาย ไม่ใช่เพื่อครอบครอง แต่เพื่อเข้าใจความหมายของการ “อยู่” และ “จาก”

ในทุกภาพ มีทั้งความแข็งแรงและความเปราะบาง ความจริงและความฝัน ทุกภาพคือร่องรอยของการเดินทางที่ไม่อาจย้อนคืน

ภาพถ่ายเหล่านี้จึงไม่ใช่เพียงบันทึกเหตุการณ์ หากเป็นเศษเสี้ยวของตัวตนที่ถ่ายทอดออกมาอย่างชื่อตรง เรียนรู้จากธรรมชาติว่า ทุกสิ่งล้วนมาแล้วจากไป

ไม่ใช่เพียงบันทึกการพบเจอ

แต่ภาพเหล่านี้คือร่องรอยของหัวใจที่ไม่ยอมจำนน …

คำนิยม
โดย ม.ล.ปริญญากร วรวรรณ