ผมตื่นจากเต็นท์นอนใต้ครัวบ้านพี่ตุ๊แครี่ ออน แต่เช้าตรู่ ปลุกเดช อัสดง เพื่อนนักดนตรีรุ่นน้องที่สนิทสนมกัน ที่มาสมทบขบวนตั้งแต่เมื่อคืน ที่เพิ่งตื่นขึ้นพร้อมกันผู้คนหลายสิบคนที่อาศัยนอนบ้านนี้
ขบวนเดินส่วนใหญ่จัดแจงตัวเองและขับรถออกไปทางวกวนไปถึงสายเอเชียเรียบร้อยก่อน ผมเดินทางตามไปถึงที่สายเอเชียปากทางหางน้ำสาครในเวลาหกโมงกว่า
นับตั้งแต่เดินมาวันที่หกเกือบถึงครึ่งทาง วันนี้นับเป็นวันที่เราออกสายที่สุด
เจ้าป้องยังอยู่ช่วยพวกเรากายบริหารเช่นเคย รถที่วิ่งผ่านไปนับร้อยๆ คันในช่วงเวลาไม่กี่นาทีคงเริ่มเห็นขบวนเดินเท้าของเราแล้ว
ผมโพสต์เฟซบุ๊กขอให้ผู้คนช่วยรายงานการจราจร ทั้งเพื่อความปลอดภัย และเพื่อช่วยกระจายข่าววงกว้างไปอีกทางหนึ่ง
การเดินวันนี้บนถนนสายเอเชียเราปรับฟังการเดินจากฝั่งขวาสวนเลนรถไปเดินทางฝั่งซ้ายทางเดียวกับที่รถวิ่ง เพราะประเมินดูแล้วว่าระยะทางสิบเลนถนนไม่สามารถสื่อสารกับรถเสบียงหรือรถที่ติดตามกันได้แน่ๆ
ทีมงานหารือปรับขบวนให้รัดกุมขึ้น มีรถเสบียงนำด้วยความเร็วสม่ำเสมอไปตลอดทาง ในระยะห่างพอที่คนนำจะไม่ได้กลิ่นควันรถ มีเจ้าหน้าที่มูลนิธิสืบฯ ที่สามารถตัดสินใจเรื่องสำคัญได้เดินนำขบวนตลอดเวลา ห้ามใครแซง
เรามีทีมอาสาสมัครคนหนุ่มถือธงพาดบ่าเป็นแถวเรียงหนึ่งเรียงสองตามสถานการณ์ มีคนคุมท้ายขบวนชัดเจน จะต้องมีวิทยุสื่อสารระหว่างรถนำ คนนำขบวนและคนท้ายขบวน
ทีมงานส่ง ‘กิ๊ฟต์’ ตามประกบผมใกล้ชิดคอยช่วยเหลือและรับของจากคนที่มาบริจาคร่วมทั้งช่วยถ่ายรูปโพสต์เฟซบุ๊กบอกประกาศรายชื่อคนที่มาเยี่ยมเยียนทั้งผู้มาร่วมเดินทางและคนที่มามอบของ
รถคันที่เหลือจะต้องติดตามหลังขบวน คอยเก็บตกคนที่เดินไม่ไหวให้ขึ้นรถตามไป
ถ้าไม่มีเหตุฉุกเฉินจริงๆ ขบวนเดินจะไม่หยุด หมายความว่าไม่หยุดตามผมเมื่อต้องให้สัมภาษณ์นักข่าว รับบริจาค หรือถ่ายรูป ผมและกิ๊ฟต์จะต้องจัดการตัวเองในการหยุดทักทายผู้คน และเดินสปีดตามขบวนให้ทัน
โดยการออกสายเอเชียวันนี้แรกๆ ผมเลือกที่จะเดินนำ แต่หลังจากหยุดทักทายผู้คนเป็นระยะๆ จนขบวนเดินนำผ่านไปไกลจนผมต้องสปีดไปขึ้นข้างหน้า ระยะทางของขบวนที่สายเอเชียและทางเท้าที่แคบบีบพวกเราเป็นแถวเรียงสอง ขบวนแถวของคนหกสิบเจ็ดสิบคนยาวหลายสิบเมตร ผมสปีดขึ้นลงสองสามรอบก็รู้สึกเหมือนไปวิ่งแข่งมาเสียแล้ว
นี่เป็นพลังงานที่ไม่ได้จะคาดคิดว่าจะต้องใช้ ในแผนก่อนการเดิน
ความเร็วของรถบรรทุกบนสายเอเซียหรือแม้แต่รถมอเตอร์ไซค์ที่อาจจะสวนเลนมาทำให้ทีมงานเคร่งเครียดถึงความไม่ปลอดภัยของผู้ร่วมขบวนอย่างเห็นได้ชัด
สำหรับผมที่คุ้นชินกับทางเล็กๆ ที่เป็นเส้นทางระหว่างอำเภอ มีรถราไม่มากนักมาห้าวัน สิ่งที่คิดว่าพอถึงสายเอเซียจะเดินสบายเพราะเป็นทางตรงยาวเร่งสปีดได้ตามใจก็รู้ตัวว่าคิดผิดถนัด
แค่สายวันแรกที่แดดเริ่มระอุพื้นถนนซีเมนต์ ความร้อนที่ลอยขึ้นมาผสมกับควันรถก็ทำให้อึดอัดไปถึงข้างในเสียแล้ว เรามีกำหนดการเดินแบบนี้ไปให้ถึงกรุงเทพฯ นับจากนี้ก็อีกหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
แต่อย่างไรก็ตามระยะเวลาและเส้นทางเกือบครึ่งทางของเรา ผิดจากการคาดหมายไว้บ้าง แต่ก็ไม่มากนัก โดยส่วนตัวแล้วผมเคยจินตนาการว่ามันจะต้องยากลำบากมีอุปสรรค เหน็ดเหนื่อย กระทั่งอาจจะเจ็บปวดจากการบาดเจ็บมากกว่าที่ผ่านมาจริง
ผมรู้ดีว่าบนช่วงเวลาและเส้นทางมหัศจรรย์ที่ผมผ่านมาได้อย่างดีนั้น ล้วนมาจากทีมงานที่รู้มือรู้ใจกัน และความช่วยเหลือจากเพื่อนมิตรที่ถึงเวลาสู้จริงก็ไม่เคยทิ้งกัน และที่ไม่คาดฝันคือพลังใจที่มองไม่เห็นจากเพื่อนใหม่และเพื่อนที่สื่อสารกันในเฟสบุ๊ก
ผมมองเปลวแดดระอุบนถนนสายเอเชีย เส้นทางลิบๆ อีกยาวไกล
แต่จากสิ่งที่เก็บสะสมมาห้าวัน ผมไม่มีอะไรต้องเกรงกลัว
ร่วมรักษาป่าใหญ่และสิ่งแวดล้อมกับมูลนิธิสืบนาคะเสถียร
